Architects and Designers Working in the Office[/caption]معمار (آرشیتکت) کسی است که نقشه می کشد، طراحی می کند و بر ساخت و ساز ساختمان نظارت دارد.
حرفه معماری به معنای ارائه خدمات در ارتباط با طراحی و ساخت و ساز ساختمان و فضای داخل و اطراف آن است
که به عنوان هدف اصلی انسان برای مالکیت یا استفاده از آن می باشد.
ریشه کلمه معماری که از واژه لاتین Architectus می باشد،
از واژه های یونانی (arkhi-, chief + tekton, builder) مشتق شده است؛ به عنوان مثال: سازنده ارشد.
بطور حرفه ای، تصمیمات یک معمار امنیت عمومی را تحت تأثیر قرار می دهد.
در نتیجه وی باید آموزش های تخصصی را پشت سر بگذراند که این آموزش ها شامل:
آموزش پیشرفته و عملی (یا کارآموزی) جهت تجارب عملی برای کسب مجوز معماری هستند.
واژه های معمار و معماری هم‌چنین برای معماری مناظر، معماری دریایی و اغلب حوزه های مرتبط با فناوری اطلاعات
(مانند معمار شبکه یا معمار نرم افزار) استفاده می شود.
در اغلب حوزه های قضایی، از واژه معماری به صورت حرفه ای و تجاری استفاده می شود و "معمار مناظر" از نظر قانونی محافظت می‌شود.
خاستگاه معماری(آرشیتکت)
در طول دوران باستان و قرون وسطی، بسیاری از طرح ها و ساخت های معماری توسط صنعت گرانی چون سنگ تراشان و نجاران انجام می شد
که به مرور نقش استاد خانه ساز را گرفتند.
تا دوران مدرن تمایز مشخصی بین معمار و مهندس وجود نداشت.
در اروپا، عناوین معمار و مهندس اساساً تغییرات مکانی بود
که به همان شخص ارجاع داده می شد و اغلب به جای هم مورد استفاده قرار می گرفتند.
پیشرفت های مختلف در تکنولوژی و ریاضی باعث شده که معماران به طور حرفه ای تعلیم ببینند (جدای از داشتن دستان هنرمند).
تا قرن پانزدهم از کاغذ برای رسم استفاده نمی شد اما بعد از آن در سال 1500 به طور چشمگیری مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1600 اغلب از مداد برای طراحی استفاده می شد.
استفاده از هردوی آن ها برای طراحی ساختمان های ابتدایی به منظور ساخت موجب شد
که معماری به طور حرفه ای پیش برود.
در همین زمان، ابداع پرسپکتیو خطی و نوآوری هایی مانند
استفاده از طرح های مختلف برای توصیف یک ساختمان سه بعدی در دو بعد، به همراه افزایش درک درستی ابعاد، به طراحان ساختمان کمک می کرد
که ایده های خود را به عرصه ظهور برسانند. با این حال پیشرفت در این حوزه تدریجی بود.
تا قرن 18 صنعتگران طراحی ساختمان ها را به عهده داشتند (به استثنای پروژه هایی در سطوح بالا).
سبک معماری(آرشیتکت)
در کشورهای توسعه یافته تنها افراد واجد شرایط با مدارک مرتبط، تایید شده و داشتن بدنی سالم از نظر فکری و روحی می توانند
به طور قانونی مجوز معماری را کسب کنند.
معمولاً کسب پروانه نیازمند داشتن یک مدرک معتبر از دانشگاه، گذراندن امتحانات با موفقیت و یک دوره آموزش است.
استفاده از اصطلاحات و عناوین، هم‌چنین اعطای مجوز به افراد برای معمار شدن توسط قانون محدود شده است.
اگر چه به طور کلی مشتقات آن همانند طراح معماری توسط دولت محدود نشده است.
برای معماری باید توانایی برای عمل کردن جدا از نظارت بر آن باشد.
واژه طراح حرفه ای ساختمان (یا طراح حرفه ای)، در مقابل، یک اصطلاح گسترده است که شامل شغلی است
که به طور مستقل تحت نظارت حرفه ای قرار دارد مانند
حرفه های مربوط به مهندسی یا کسانی که تحت سرپرستی یک معمار کارشناس (مانند معماران فنی و معماران کارآموز) عمل می کنند.
در بسیاری از جاها، افراد غیرمجاز ممکن است
خدمات طراحی خارج از محدودیت های حرفه ای مانند طراحی خانه و سایر ساختمان های کوچک تر را انجام دهند.
شغل مهندس معمار(آرشیتکت)
در حرفه معماری، دانش فنی و زیست محیطی، طراحی و مدیریت ساخت و ساز، و درک درستی از بیزنس (کسب و کار) برای طراحی مهم هستند. با این حال نیروی محرکه برای طراحی فراتر از آن است. یک معمار پروژه از مشتری می گیرد که آن پروژه ممکن است شامل تهیه گزارش امکان سنجی، بازرسی های ساختمانی، طراحی یک یا چندین ساختمان، سازه و فضاهای میان آن ها باشد. معمار در گسترش احتیاجات مشتری سهیم است. در طول پروژه (برنامه ریزی برای مالکیت)، معمار یک تیم طراحی تدارک می بیند. مهندسین سازه، مکانیک ها، مهندسین برق و دیگر متخصصان، که برای ساخت هماهنگ هستند؛ توسط مشتری و یا معمار استخدام می شوند.